लगान

अकरा ऑक्‍टोबर

आपण एके ठिकाणी असतो...म्हणजे एक टीम म्हणून...आणि आपल्याला कुठेतरी पोहोचायचं असतं...तेही टीम म्हणून...हे फार गमतीचं आहे...वेगवेगळ्या स्वभावाच्या माणसांनी एकत्र येऊन काम करणं...अर्थात तेही एक टीम म्हणून...

या टीमचे जे स्वतंत्र कोन-त्रिकोण- चौकोन-पंचकोन असतात...त्यांनी एकत्र यायचं...पेक्षा त्यांना एकत्र आणायचं हा टास्क असतो...मॅनेजमेंटचा अभ्यासक्रम पूर्ण करताना हे काम सर्वांत सोपं वाटलं होतं...आणि आता ते सोडून इतर सर्व सोपं वाटतं...

ई सकाळच्या टीममध्येही आता खूप निरनिराळी स्किल्स असलेले पत्रकार आले आहेत...प्रत्येकाचा अनुभव निराळा...बलस्थानं...अ-बलस्थानं निराळी...ते सारं ओळखायचं...स्वतःतलेही गुण - अवगुण त्या निमित्तानं कळत जातात....दिवसागणित निराळे...आणि तितकेच नवे...

वाटतं की खरं तर आपले अभ्यासक्रम फार एकांगी असतात. दोन अधिक दोन चार असं शिकवतात...आणि ते कधीच बरोबर नसतं...म्हणजे खऱ्याखऱ्या जगात...त्यामुळे "सॉफ्ट स्किल्स'चा एक स्वतंत्र अभ्यासक्रम सर्वच्या सर्व शाखांसाठी कम्पल्सरी केला पाहिजे...

म्हणजे आता बघा...सचोटी, स्पष्टवक्तेपणा, दोन अधिक दोन चार ही वृत्ती...पुस्तकात अधोरेखीत करायला भारी वाटतात...पण एकाचा तरी प्रत्यक्षात उपयोग होतो का...तर शून्य...अक्षरशः...

पण हे सारं शिकणं मजेचं आहे खरं...कारण शेवटी आपण माणसांबरोबर काम करतो...निरनिराळ्या स्वभावाच्या, बुद्धीच्या, आवाका निराळा असलेल्यांच्या...ते करत असताना...हळूहळू आपण बदलतो...हे बदलणं फार भारीचं असतं...म्हणजे "टीम'चा एक भाग म्हणून बरेचदा "ऍडजस्टमंट' या सदराखाली आपण जे करतो....त्यामुळे आपल्यात "माणूस' म्हणून बदल होतो...आणि तो फायदा संस्थेचा तर असतोच...पण सर्वांत जास्त आपला स्वतःचा असतो...